Zawiera ono duże ilości białka, stosunkowo niską zawartość lipidów oraz zbilansowany skład kwasów tłuszczowych omega-3 i omega-6, które doprowadziły do jego uznania ze względu na jego korzyści odżywcze i terapeutyczne. W południowo-zachodniej Europie ślimaki jadalne są prawdziwym kulinarnym rarytasem, zwłaszcza we Francji, gdzie niemalże stanowi narodową potrawę. W celach kulinarnych najczęściej stosuje się ślimaki jadalne z rodzaju Helix. W smaku porównuje się je do mięsa drobiowego czy krewetek, a nawet do ugotowanych grzybów. Można je poddawać różnym technikom przyrządzania: gotowaniu, pieczeniu, duszeniu, grillowaniu, smażeniu, marynowaniu i mieleniu. Poza tym ze ślimaków hodowlanych przyrządza się też pasztety. Przepisy na przyrządzenie ślimaków jadalnych znajdowały się już w pierwszych staropolskich księgach kucharskich. Mięso ślimaków jadalnych jest wskazane w stosowaniu diety wysokoproteinowej, niskotłuszczowej i niskoenergetycznej.
Stwierdzono, że dziko żyjące ślimaki mogą zawierać zbyt dużą zawartość metali toksycznych, szczególnie kadmu. Ślimaki zbierane wiosną zawierały mniej tych metali niż te zbierane jesienią. Ilość zawartych w nich metali zależy od miejsca zbierania, gdyż związki te przechodzą z roślin i gleby do organizmu ślimaka. Z tego powodu ślimaki hodowlane wydają się być bezpieczniejsze w spożyciu, gdyż do ich karmienia stosuje się bezpieczną paszę.
Więcej możesz dowiedzieć się w czasopiśmie Foods.
Kontakt do autorów:
Monika Rajkowska-Myśliwiec email: monika.rajkowska@zut.edu.pl
